Τι λέγουν μεγάλοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και ερευνητές για το θέμα τα σταύρωσης των ανθρώπων από τους Ρωμαίους. Ακόμη και ο Λεωνίδας είχε σταυρωθεί!.. Ερώτημα: Γιατί ο Χριστός σταυρώθηκε με ελληνικό τρόπο;
Η ΣΤΑΥΡΩΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: ΕΝΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΙΜΟ
Ένα θέμα το οποίον ετέθη υπ' όψιν των ρωμαϊκών Αρχών ασφαλώς και θα ήτο ο τρόπος σταυρικού θανάτου του Ιησού Χριστού, δεδομένου ότι, τελικώς, η εκτέλεσις της ποινής έγινε κατά ρωμαϊκόν τρόπον, όπως είναι η σταύρωσις και ουχί δια του εβραϊκού τρόπου, όπως είναι ο λιθοβολισμός ή του ελληνικού τρόπου όπως είναι το κώνειον. Και μόνο το γεγονός τούτο αποδεικνύει τον προβληματισμόν που δύναται να έχη έκαστος περί καταγωγής του Ιησού Χριστού.
Εις το μνημειώδες έργον του Τακτικού καθηγητού της Ιστορίας των θρησκευμάτων της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Λεωνίδου Ιω. Φιλιππίδου: «Ιστορία της εποχής της Καινής Διαθήκης εξ απόψεως παγκοσμίου και πανθρησκειακής» καταχωρούνται 82 σελίδες με θέμα την ποινήν της σταυρώσεως!
Αν μη τι άλλο ο ως άνω Καθηγητής αποδεικνύει με περίτρανον τρόπον ότι η ποινή της σταυρώσεως δεν ήταν μόνο ρωμαϊκή αλλά και ένα πανάρχαιο ελληνικό έθιμο! Και όχι μόνον…88
Από της εποχής του Ομήρου89 και εξής «σταυροί εκαλούντο οι ξύλινοι πάσσαλοι, οι οποίοι τοποθετούμενοι εις το έδαφος, εχρησίμευον προς περίφραξιν (σταύρωσις, σταύρωμα) χώρου, όπως είναι των οικιών, στρατοπέδων, κτημάτων, κήπων, στάβλων ή και ναυστάθμων».
Ο Σουΐδας στο Λεξικόν του εις την λέξιν «σταυρός» αναφέρει: «τα ορθά πεπηγότα ξύλα».
Ο Ησύχιος εις την λέξιν «σταυρός» γράφει «οι καταπεπηγότες σκόλοπες χάρακες και πάντα τα εστώτα ξύλα από του εστάναι».
Ο Ηρόδοτος 90 μας πληροφορεί ότι κάποια στιγμή φέρονται κομιζόμενοι σταυροί «εξ ούρεος, το όνομα έστι ΄Ορβηλος». Από του χωρίου τούτου συνάγεται ότι οι σταυροί ή πάσσαλοι υπό την ανωτέρω έννοιαν και προς την λεχθείσαν χρήσιν ήσαν κλάδοι ή και κορμοί δένδρων.
Εις τον Θουκυδίδη91 διαβάζομεν: «Ο δε Ισοκράτης… ετείχιζε τοιώδε τω τρόπω (τον ιερόν του Απόλλωνος) τάφρον μεν κύκλω περί το ιερόν και των νεών έσκαπτον, εκ δε του ορύγματος ανέβαλλον αντί τείχους τον χουν και σταυρούς παρακαταπηγνύντες…» Παρόμοια χωρία από την αρχαία ελληνική γραμματεία υπάρχουν πάμπολλα.
Κοντολογίς, επειδή οι έννοιες «σταυρός- δένδρον» εμφανίζονται εις την ανθρωπότητα ως ένα είδος μαρτυρίου, δεδομένου ότι σκοπός ήτο να συνδυάζη όσο το δυνατόν σφοδρότερους πόνους με τον όσο το δυνατόν μεγαλύτερον εξευτελισμόν, ο κορμός του δένδρου είναι το αρχαιότατο σχήμα του σταυρού ως θανατικού οργάνου. Υπ’ αυτήν την έννοιαν ως σταύρωσιν πρέπει να εκλάβωμεν το μαρτύριον του Προμηθέως ή της Ανδρομέδας.
Αν μη τι άλλο ο ως άνω Καθηγητής αποδεικνύει με περίτρανον τρόπον ότι η ποινή της σταυρώσεως δεν ήταν μόνο ρωμαϊκή αλλά και ένα πανάρχαιο ελληνικό έθιμο! Και όχι μόνον…88
Από της εποχής του Ομήρου89 και εξής «σταυροί εκαλούντο οι ξύλινοι πάσσαλοι, οι οποίοι τοποθετούμενοι εις το έδαφος, εχρησίμευον προς περίφραξιν (σταύρωσις, σταύρωμα) χώρου, όπως είναι των οικιών, στρατοπέδων, κτημάτων, κήπων, στάβλων ή και ναυστάθμων».
Ο Σουΐδας στο Λεξικόν του εις την λέξιν «σταυρός» αναφέρει: «τα ορθά πεπηγότα ξύλα».
Ο Ησύχιος εις την λέξιν «σταυρός» γράφει «οι καταπεπηγότες σκόλοπες χάρακες και πάντα τα εστώτα ξύλα από του εστάναι».
Ο Ηρόδοτος 90 μας πληροφορεί ότι κάποια στιγμή φέρονται κομιζόμενοι σταυροί «εξ ούρεος, το όνομα έστι ΄Ορβηλος». Από του χωρίου τούτου συνάγεται ότι οι σταυροί ή πάσσαλοι υπό την ανωτέρω έννοιαν και προς την λεχθείσαν χρήσιν ήσαν κλάδοι ή και κορμοί δένδρων.
Εις τον Θουκυδίδη91 διαβάζομεν: «Ο δε Ισοκράτης… ετείχιζε τοιώδε τω τρόπω (τον ιερόν του Απόλλωνος) τάφρον μεν κύκλω περί το ιερόν και των νεών έσκαπτον, εκ δε του ορύγματος ανέβαλλον αντί τείχους τον χουν και σταυρούς παρακαταπηγνύντες…» Παρόμοια χωρία από την αρχαία ελληνική γραμματεία υπάρχουν πάμπολλα.
Κοντολογίς, επειδή οι έννοιες «σταυρός- δένδρον» εμφανίζονται εις την ανθρωπότητα ως ένα είδος μαρτυρίου, δεδομένου ότι σκοπός ήτο να συνδυάζη όσο το δυνατόν σφοδρότερους πόνους με τον όσο το δυνατόν μεγαλύτερον εξευτελισμόν, ο κορμός του δένδρου είναι το αρχαιότατο σχήμα του σταυρού ως θανατικού οργάνου. Υπ’ αυτήν την έννοιαν ως σταύρωσιν πρέπει να εκλάβωμεν το μαρτύριον του Προμηθέως ή της Ανδρομέδας.
Ο Δαρείος, μετά την κατάκτησιν της Βαβυλώνος, «των ανδρών τους κορυφαίους μάλιστα εις τρισχιλίους ανεσκολόπισε» όπως μας αναφέρει ο Ηρόδοτος (3, 159). Στοιχεία δηλαδή που ίσως να είχαν δανεισθή από τους Έλληνες. Ο Όμηρος επί παραδείγματι, αναφέρει ότι ο Έκτωρ εσκόπευε να αποκεφαλίση τον Πάτροκλο και να τον κρεμάση επί ξύλου («πήξαι ανά σκολόπεσσι») με την κεφαλήν του!... 92
Και μιας περί Περσών να μην λησμονήσωμεν να αναφέρωμεν εδώ ότι οι Πέρσες χρησιμοποιούσαν την σταύρωσιν και ως μεταθανάτιον ανάρτησιν επί ξύλου προς παραδειγματισμόν και ως τρόπον θανατώσεως.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο ανεσταυρώθησαν νεκροί:
α) Επί Κύρου, ο τύραννος της Σάμου Πολυκράτης! 93
β) Επί Δαρείου, ο Ιστιαίος. 94
γ) Επί Ξέρξη ο ήρωας των Θερμοπυλών Λεωνίδας95 κ.λ.π.
Και μιας περί Περσών να μην λησμονήσωμεν να αναφέρωμεν εδώ ότι οι Πέρσες χρησιμοποιούσαν την σταύρωσιν και ως μεταθανάτιον ανάρτησιν επί ξύλου προς παραδειγματισμόν και ως τρόπον θανατώσεως.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο ανεσταυρώθησαν νεκροί:
α) Επί Κύρου, ο τύραννος της Σάμου Πολυκράτης! 93
β) Επί Δαρείου, ο Ιστιαίος. 94
γ) Επί Ξέρξη ο ήρωας των Θερμοπυλών Λεωνίδας95 κ.λ.π.
Οι Έλληνες εγνώριζαν την σταύρωσιν και υπό την αρχαίαν μορφήν θανατώσεως δια της επί μονοξύλου αναρτήσεως96 και υπό την μορφήν ανασκολοπισμού, πιθανότατα από του 6ου αιώνος π.Χ. εις την Μικράν Ασίαν.
Εις τον Σοφοκλή ο βασιλεύς Κρέων απειλεί την φρουράν του πτώματος του Πολυνείκους:
«ουχ υμίν ΄Αιδης μούνος αρκέσει, πριν αν
ζώντες κρεμαστοί τήνδε δηλώσηθ’ ύβριν». 97
Εις τον Σοφοκλή ο βασιλεύς Κρέων απειλεί την φρουράν του πτώματος του Πολυνείκους:
«ουχ υμίν ΄Αιδης μούνος αρκέσει, πριν αν
ζώντες κρεμαστοί τήνδε δηλώσηθ’ ύβριν». 97
Αλλά και εις τον Ευρυπίδη ο Ρήσος λέει προς τον Έκτορα περί του Οδυσσέως:
«τούτον.. ζώντα συλλαβών εγώ
πυλών επ’ εξόδοισιν αμπείρας ράχιν
στήσω πετεινοίς γυψί θοινατήριον
ληστήν γαρ όντα και θεών ανάκτορα
συλώντα δει νιν τώνδε κατθανείν μόρω». 98
πυλών επ’ εξόδοισιν αμπείρας ράχιν
στήσω πετεινοίς γυψί θοινατήριον
ληστήν γαρ όντα και θεών ανάκτορα
συλώντα δει νιν τώνδε κατθανείν μόρω». 98
Από το παραπάνω εδάφιο του Ευρυπίδη συνάγεται:
α) ότι η δι’ ανασκολοπισμού, ήτοι διαπερονήσεως, διαπεράσεως σκόλοπος δια μέσου του σώματος (σουβλίσματος) 99 θανάτωσις, ήταν τότε γνωστή, επιφυλασσομένη εις τους ιεροσύλους και τους ληστές˙
β) ότι εξετελείτο έξω της πόλεως («πυλών επ’ εξόδοισιν») και
γ) ότι το θύμα αφήνετο έκθετο εις βοράν των ορνέων για να θυμηθώμεν και τον Προμηθέα.
α) ότι η δι’ ανασκολοπισμού, ήτοι διαπερονήσεως, διαπεράσεως σκόλοπος δια μέσου του σώματος (σουβλίσματος) 99 θανάτωσις, ήταν τότε γνωστή, επιφυλασσομένη εις τους ιεροσύλους και τους ληστές˙
β) ότι εξετελείτο έξω της πόλεως («πυλών επ’ εξόδοισιν») και
γ) ότι το θύμα αφήνετο έκθετο εις βοράν των ορνέων για να θυμηθώμεν και τον Προμηθέα.
Σταύρωσις υπό τον αρχαίον τύπον, θανάτωσις δι’ αναρτήσεως επί μονοξύλου, αναφέρεται η υπό του Αθηναίου στρατηγού Ξανθίππου διαταχθείσα για τον σατράπην της Περσίας Αρταΰκτην εις την Μικράν Ασίαν, διότι ο άνθρωπος αυτός είχε βεβηλώσει ελληνικόν ναόν! 100
«Πληροφορίαν, ότι η σταύρωσις περιελαμβάνετο εν τη νομοθεσία του Σόλωνος ως θανατική ποινή, δεν ηδυνήθην να ελέγξω» λέει ο Λεων. Ιω. Φιλιππίδης εις το βιβλίο του.
Ωστόσο, ακόμη και ο Μ. Αλέξανδρος με σταύρωσιν ετιμώρησε τους υπερασπιστές των οχυρών πόλεων μετά την αλωσίν τους, όπως μας πληροφορεί ο Κούρτιος Ρούφος. 101 Ιδιαιτέρως δε εξεμάνη κατά των επί εξάμηνον υπερασπισάντων ανδρείως την γενέτειραν αυτών Τύρον μαχητών, όπου εσταύρωσε δισχιλίους!
«Πληροφορίαν, ότι η σταύρωσις περιελαμβάνετο εν τη νομοθεσία του Σόλωνος ως θανατική ποινή, δεν ηδυνήθην να ελέγξω» λέει ο Λεων. Ιω. Φιλιππίδης εις το βιβλίο του.
Ωστόσο, ακόμη και ο Μ. Αλέξανδρος με σταύρωσιν ετιμώρησε τους υπερασπιστές των οχυρών πόλεων μετά την αλωσίν τους, όπως μας πληροφορεί ο Κούρτιος Ρούφος. 101 Ιδιαιτέρως δε εξεμάνη κατά των επί εξάμηνον υπερασπισάντων ανδρείως την γενέτειραν αυτών Τύρον μαχητών, όπου εσταύρωσε δισχιλίους!
Αλλά και οι Θράκες εγνώριζαν, ίσως δε και εφήρμοζον, την σταύρωσιν. Ο Ευρυπίδης ομιλεί περί σταυρώσεως την οποίαν ήθελε να επιβάλη ο βασιλεύς της Θράκης Θόας εις τον Ορέστην και τους συνταξιδιώτες του:
«λαβόντες αυτούς ή κατά στύφλου πέτρας
ρίψωμεν ή σκόλοψι πήξωμεν δέμας» 102
«λαβόντες αυτούς ή κατά στύφλου πέτρας
ρίψωμεν ή σκόλοψι πήξωμεν δέμας» 102
Όλα αυτά, εν περιλήψει, αποδεικνύουν ότι ο σταυρικός θάνατος του Ιησού Χριστού δεν ήταν μόνον ένα ρωμαϊκό έθιμο, αλλά και μία ελληνική (αλλά και μάλιστα πανάρχαια) συνήθεια, η οποία μας προβληματίζει γιατί ο Ιησούς εθανατώθη δι’ αυτού του ελληνικού τρόπου και ουχί δια λιθοβολισμού, όπως ήταν η εβραϊκή συνήθεια.
Οι επτά τρόποι σταυρικού θανάτου
Για να κατανοήσουν καλύτερα οι αναγνώστες μας τους τρόπους με τους οποίους οι Ρωμαίοι εσταύρωσαν τους καταδίκους, μεταξύ των οποίων και ο Ιησούς, θα αναφέρωμεν τις επτά πιο γνωστές μεθόδους θανατικής ποινής, δια σταυρώσεως, έτσι όπως ακριβώς έχουν σχεδιασθή από τον Fulda.
Οι εικόνες, λοιπόν, που έχουμε παραπάνω, δείχνουν:
1. Μίαν ανάρτηση επί κορμού δένδρου προς βαθμιαία θανάτωση (Εικόνα Α)
2. Ένα σταυρικό θέαμα σταυρωθέντων ανθρώπων σύμφωνα με μια μαρτυρία του Μινούκιου Φήλικα (Εικόνα Β)
3. Την γνωστή μας «φούρκα» (Furca). Ακόμη και σήμερα λέμε ότι «ο άνθρωπος αυτός φουρκίστηκε» (Εικόνα Γ)
4. Ένα θύμα που πεθαίνει κάτω από το βάρος της φούρκας (Εικόνα Δ)
5. Ένα θύμα που πεθαίνει κάτω από το βάρος του μετά την μαστίγωση, χλεύην, περιφρόνηση, εξευτελισμό κ.λ.π. (Εικόνα Ε)
6. Η γνωστή σταύρωση του Ιησού (Εικόνα ΣΤ)
7. Διάφορους τρόπους ομαδικών σταυρώσεων και αυθαιρεσίες ως προς την μεταχείριση των θυμάτων (Εικόνα Ζ)
Οι εικόνες, λοιπόν, που έχουμε παραπάνω, δείχνουν:
1. Μίαν ανάρτηση επί κορμού δένδρου προς βαθμιαία θανάτωση (Εικόνα Α)
2. Ένα σταυρικό θέαμα σταυρωθέντων ανθρώπων σύμφωνα με μια μαρτυρία του Μινούκιου Φήλικα (Εικόνα Β)
3. Την γνωστή μας «φούρκα» (Furca). Ακόμη και σήμερα λέμε ότι «ο άνθρωπος αυτός φουρκίστηκε» (Εικόνα Γ)
4. Ένα θύμα που πεθαίνει κάτω από το βάρος της φούρκας (Εικόνα Δ)
5. Ένα θύμα που πεθαίνει κάτω από το βάρος του μετά την μαστίγωση, χλεύην, περιφρόνηση, εξευτελισμό κ.λ.π. (Εικόνα Ε)
6. Η γνωστή σταύρωση του Ιησού (Εικόνα ΣΤ)
7. Διάφορους τρόπους ομαδικών σταυρώσεων και αυθαιρεσίες ως προς την μεταχείριση των θυμάτων (Εικόνα Ζ)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
...
88. Ο Καθηγητής Λεων. Ιω. Φιλιππίδης εις το μνημειώδες αυτό έργο του αναφέρεται και εις τους λαούς των Αιγυπτίων, των Ισραηλινών, των Περσών, των Μήδων, των Τούρκων, των Τρώων (που ως γνωστόν ήσαν ελληνικού φύλου) των Φοινίκων κ.λ.π.
89. Οδύσσεια Ξ11 και Ιλιάδα Ω 453.
90. Ηρ. 5,16
91. Θουκυδ. 4,90.
92. Ιλιάδα Σ. 176-7
93. Ηρ. 3,120-125
94. Ηρ. 6,30
95. Ηρ. 7,238 Πρβλ. και 1,128 , 3 ,132.
96. Δεν είναι τυχαίο ότι εις την ταινίαν του Φράνκο Τζεφιρέλλι «Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ» ο Χριστός κουβαλά αντί για σταυρόν μονόξυλο!
97. Σοφοκλέους, Αντιγόνη 308-9
98. Ευριπίδους, Ρήσος 513-517 Πρβλ. Ιφιγ. Ταυρ. 1430: «σκόλοψι πήξωμεν δέμας»
99. Ό,τι έγινε και με τον Αθανάσιο Διάκο.
100. Ηρ. 9,122
101. Quintus Curtius Rufus: Geschtite Alexanders des Grossen. Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου (΄Εκδοσις «Vogel – Leipzig»1881), 7,11.
102. Ευριπίδους Ιφιγ. Ταυρ. 1429-30
------------
88. Ο Καθηγητής Λεων. Ιω. Φιλιππίδης εις το μνημειώδες αυτό έργο του αναφέρεται και εις τους λαούς των Αιγυπτίων, των Ισραηλινών, των Περσών, των Μήδων, των Τούρκων, των Τρώων (που ως γνωστόν ήσαν ελληνικού φύλου) των Φοινίκων κ.λ.π.
89. Οδύσσεια Ξ11 και Ιλιάδα Ω 453.
90. Ηρ. 5,16
91. Θουκυδ. 4,90.
92. Ιλιάδα Σ. 176-7
93. Ηρ. 3,120-125
94. Ηρ. 6,30
95. Ηρ. 7,238 Πρβλ. και 1,128 , 3 ,132.
96. Δεν είναι τυχαίο ότι εις την ταινίαν του Φράνκο Τζεφιρέλλι «Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ» ο Χριστός κουβαλά αντί για σταυρόν μονόξυλο!
97. Σοφοκλέους, Αντιγόνη 308-9
98. Ευριπίδους, Ρήσος 513-517 Πρβλ. Ιφιγ. Ταυρ. 1430: «σκόλοψι πήξωμεν δέμας»
99. Ό,τι έγινε και με τον Αθανάσιο Διάκο.
100. Ηρ. 9,122
101. Quintus Curtius Rufus: Geschtite Alexanders des Grossen. Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου (΄Εκδοσις «Vogel – Leipzig»1881), 7,11.
102. Ευριπίδους Ιφιγ. Ταυρ. 1429-30
------------
Από το βιβλίο : «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου