.jpg)
Γράφει Ο Andreas Apollon EL
Εν αντιθέσει με τον Ιδεαλισμό, ο Υλισμός έχει ως θεωρητική μεταφυσική βάση την άρνηση της ύπαρξης του Θεού και φυσικά την άρνηση της ύπαρξη του Πνεύματος, ως αυθύπαρκτη οντότητα. Για τους Υλιστές φιλοσόφους με κύριο εκφραστή τους τον Κάρλ Μαρξ ( Λεβί ), ο οποίος εμπνεύστηκε από τους αρχαίους Σοφιστές φιλοσόφους, η μοναδική οντότητα που συνιστά την ουσία των πραγμάτων είναι η Ύλη. Ο Μαρξ και έπειτα ο Ένγκελς (Engels) υποστήριξαν τον Διαλεκτικό Υλισμό. Η διαλεκτική διαδικασία κυριαρχεί στην υλική πραγματικότητα όπως πίστευαν και οι οπαδοί του Διαλεκτικού Ιδεαλισμού, ωστόσο δεν πηγάζει ούτε εφαρμόζεται στον κόσμο από τον Θεό αλλά είναι μηχανιστικής φύσεως ιδιότητα της Ύλης.
Παράγωγο της "μηχανιστικής" αυτής Ύλης είναι τα βιολογικά όντα και ο Άνθρωπος. Ο Άνθρωπος ως παράγωγο της Ύλης περιέχει και εκφράζει μέσω της νόησης του την "μηχανιστική" Διαλεκτική διαδικασία. Τέλος η Διαλεκτική διαδικασία αποτυπώνεται και αντανακλάται στην ανθρώπινη κοινωνία και οικονομία. Ουσιαστικά ο Μαρξ, όπως και οι Σοφιστές θεώρησαν τα παράγωγα της ανθρώπινης Νόησης ως κοινωνικές "συμβάσεις", καθοριζόμενα από την κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα.
Τον Ιστορικό Υλισμό όμως φαίνεται να αντικρούει η κβαντική θεωρία καθώς και η επιστήμη Συστημάτων, αλλά και η Κυβερνητική ( Cybernetics). Οι δύο τελευταίες μελετούν τα Δυναμικά Συστήματα (φυσικά, βιολογικά, οικονομικά, κοινωνικά κτλ...) με βάση τις διεργασίες που επιτελούνται στο εσωτερικό τους και βάση τις αλληλεπιδράσεις των δομικών τους μερών (στοιχείων). Για την μελέτη αυτή η επιστήμη Συστημάτων και η Κυβερνητική επικαλούνται την έννοια της Πληροφορίας. Ουσιαστικά οι αλληλεπιδράσεις των δομικών μερών ενός δυναμικού συστήματος δεν είναι παρά ανταλλαγή πληροφορίας μεταξύ αυτών. Οπότε οποιαδήποτε δυναμική διεργασία συμβαίνει στο εσωτερικό ενός δυναμικού συστήματος δεν είναι παρά επεξεργασία πληροφορίας.
Τα διάφορα φυσικά, βιολογικά, κοινωνικά, οικονομικά δυναμικά συστήματα μπορούν κατ΄αυτόν τον τρόπο να εξελίσσονται με πολλούς τρόπους. Κάποια συστήματα ( τα περισσότερα) είναι ανοικτά. Αυτό σημαίνει ότι λαμβάνουν από το περιβάλλον πληροφορία μέσω μιας ή πολλών εισόδων (input), την επεξεργάζονται και την αποβάλλουν (output), αυξάνοντας ή μειώνοντας το πληροφοριακό τους περιεχόμενο και ενισχύουν αντίστοιχα την συνοχή, την πολυπλοκότητα και την οργάνωση της δομής τους.
Αναμφίβολα τα πιο δημιουργικά δυναμικά συστήματα είναι τα ανοικτά, που είναι και τα περισσότερα. Τα ανοικτά συστήματα έχουν συνεχώς εξελισσόμενη δομή και είναι πιο ευσταθή ενώπιον εξωτερικών μεταβολών. Ένα τέτοιο σύστημα είναι ολόκληρη η φύση, τα βιολογικά όντα, ο άνθρωπος ως φυσική ψυχοσωματική οντότητα καθώς και η ανθρώπινη κοινωνία και οικονομία. Διαρκώς μέσω των φυσικών, βιολογικών, ψυχικών και κοινωνικών δικτύων διαβιβάζεται, επεξεργάζεται και ρέει πληροφορία.
Άν συγκρίνουμε λοιπόν τον Ιστορικό Υλισμό με τον Ιστορικό Ιδεαλισμό και αν σεβαστούμε την αρμονική αλληλοσύνδεση των δυο αντίθετων οντολογικών πόλων, Νούς (Πνεύμα) και Ύλη, μάλλον θα πρέπει να καταλήξουμε στην εξής θεώρηση:
Σαφώς και το οικονομικό πληροφορικό περιβάλλον επιδρά στην ανθρώπινη κοινωνία, σαφώς όμως συμβαίνει και το αντίστροφο. Τόσο η ανθρώπινη κοινωνία (κοινωνικά δίκτυα) όσο και το οικονομικό σύστημα είναι δύο ανοικτά σε πληροφορία, αλληλεπιδρώντα συστήματα που το ένα διαμορφώνει το άλλο μέσω φαινομένων ανάδρασης. Η ανάδραση (feedback) είναι συνήθης όρος των ανοικτών, μνημονικών, χαοτικών και αυτοοργανούμενων δυναμικών συστημάτων. Το σίγουρο είναι ότι η Πληροφορία διαμορφώνει τον κόσμο μας και τον σχηματοποιεί. Δεν είναι τυχαίο, που οι υπηρεσίες κατασκοπίας ονομάζονται συνήθως εθνικές υπηρεσίες Πληροφοριών .
Όπως έλεγε ο Νίτσε, " η Γνώση (νοητική πληροφορία) είναι δύναμη".
Ας επιστρέψουμε όμως στον Ιστορικό Υλισμό όπως αναπτύχθηκε από τον Μαρξ. Γι αυτόν ο άνθρωπος είναι κατά βάσει οικονομικό ον και όχι πολιτικό.
Ως εκ τούτου το κράτος θα πρέπει να έχει ως σκοπό την παραγωγή υλικών αγαθών και τη διανομή τους στην ανθρώπινη κοινότητα. Σκοπός οποιασδήποτε επιστημονικής έρευνας θα είναι η αύξηση της παραγωγικής ικανότητας του κράτους και η διανομή των υλικών αγαθών.
Η πολιτική νομοθετική δραστηριότητα (και κατά συνέπεια το δημοκρατικό πολίτευμα) δεν έχει νόημα αφού η ανθρώπινη νοητική σκέψη κινείται μέσω "συμβάσεων " και τα αποτελέσματά της είναι " σχετικά" επηρεαζόμενα μάλιστα από την οικονομική δομή του κράτους π.χ. οικονομικές τάξεις, ...).
Αναπόφευκτα και οι νόμοι θα είναι " σχετικές κοινωνικές συμβάσεις "οριζόμενες μάλιστα και επιβαλλόμενες ακόμα και προπαγανδιστικά από τις ανώτερες οικονομικές τάξεις προς τις κατώτερες προς όφελος φυσικά των πρώτων. Ο Μαρξ υποστήριξε τελικά ότι η πάλη των τάξεων οδηγεί εξελικτικά με απόλυτη ακρίβεια και αναγκαιότητα στη κατάργηση τους και στην ίδρυση μιας παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας, πράγμα που συνεπάγεται φυσικά και την κατάργηση των Εθνών- Κρατών αφού η νομική κατοχύρωση της ύπαρξης τους είναι και αυτή ανθρώπινη σύμβαση.
Το παγκόσμιο απολίτικο αταξικό "μηχανιστικό" κράτος θα στηρίζεται αποκλειστικά στη παραγωγή και ισοδιανομή απολύτως συγκεκριμένων υλικών αγαθών, που φυσικά θα ελέγχεται και θα ορίζεται από το κράτος, απαγορεύοντας σε οποιονδήποτε ιδιώτη (άτομο) να δημιουργήσει δική του παραγωγή υπηρεσιών ή αγαθών και φυσικά να τα διανείμει. Είναι ολοφάνερη η ομοιότητα μιας τέτοιας κοινωνίας με την κοινωνία των μερμυγκιών. Το θέμα είναι ότι όπως είχε πει και ο μεγάλος Ντοστογιέφσκι :
"Τα μερμύγκια και οι μέλισσες ξέρουν τους Νόμους τους, μόνον ο άνθρωπος δεν τους ξέρει".
Ο άνθρωπος δεν έχει τις ίδιες ψυχοπνευματικές ανάγκες προς ολοκλήρωση σε σχέση με τα μερμύγκια και τις μέλισσες. Ως εκ τούτου μια τέτοια υλιστική κοινωνία σαν αυτή που υποστήριξε ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός όχι μόνον δεν καλύπτει τον Άνθρωπο ψυχοπνευματικά, αλλά τον αλλοτριώνει κιόλας και τον παρακμάζει. Αντί να αφυπνίζει και να εξελίσσει την ψυχοπνευματική του ισχύ, την υπνώνει τελείως.
Εν αντιθέσει η ελεύθερη παραγωγή και ανταλλαγή καθώς και διακίνηση αγαθών συμβάλλει σε μια πλουραλιστική ( ποκιλόμορφη) και εξελισσόμενη κοινωνία εν σχέσει με την στατική κοινότητα που πρότεινε ο Μαρξ και η οποία κατά κανέναν τρόπο δεν βιώνει εξέλιξη.
Η ιδιωτική πρωτοβουλία του ατόμου που τόσο πολύ λάμβανε υπόψιν η αρχαία ελληνική Πόλη - Κράτος συμβάλλει ακόμα, μέσω της ελεύθερης παραγωγής και διακίνησης ιδεών σε προσωπικό επίπεδο (διαπροσωπικές σχέσεις, δυναμικά κοινωνικά δίκτυα κτλ...) αλλά και σε επίσημο επίπεδο (επιστήμη, φιλοσοφία, τεχνολογία, τέχνη...) στην παραγωγή πνευματικής αναπτυσσόμενης ποικιλομορφίας και άρα επιτάχυνση της δυναμικής εξέλιξης.
Όπως προκύπτει από την Θεωρία του Χάους (Chaos Theory) καθώς και από την μελέτη της δυναμικής των χαοτικών συστημάτων, η απόλυτη Τάξη (Υπαρκτός Σοσιαλισμός) είναι στείρα, ενώ η ελεγχόμενη αταξία είναι δημιουργική μέσω της αναδυόμενης από αυτήν Τάξης μέσα από φαινόμενα αυτοοργάνωσης. Αυτή είναι η δυναμική (χαοτική) που διέπει την φύση και τα φυσικά φαινόμενα και από αυτήν προκύπτει η ποικιλομορφία αλλά και η αναδυόμενη πολυπλοκότητα στην φύση.
Η δυναμική αυτή ορίστηκε από τον Θεό και διέπει και τον Άνθρωπο. Η απόλυτη τάξη και άκαμπτη στατική οργάνωση του κόσμου φαντάζει τρομακτική έως και "διαβολική σκέψη".
Η δημιουργική ελευθερία που παραχωρήθηκε από τον Θεό στον άνθρωπο κατά την Χριστιανική Θεώρηση αποτελεί ύψιστον αγαθόν σε βαθμό "ιερότητας". Φυσικά τόσο κατά την αρχαιοελληνική φιλοσοφική παράδοση όσο και στον Χριστιανισμό, η ελευθερία αυτή περιορίζεται σε βαθμό που δεν παραβιάζεται η ελευθερία των υπολοίπων. Η παράβαση αυτή θεωρείται Ύβρις και Ανομία για την Δημιουργία και ως εκ τούτου τελείται παρέμβαση προς απόδοση Νεμέσεως και αναλογικού Δικαίου και αποκατάσταση της νομιμότητας.
Αυτά βέβαια εμπίπτουν στην κατηγορία του άγραφου Δικαίου (Θεϊκού) ή άγραφων Νόμων, ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις αποτέλεσαν και αποτελούν στήριγμα για την δημιουργία γραπτού Δικαίου.
Πάντως μάλλον μία ελεύθερη κοινωνία και Πολιτεία οδηγεί στην εξέλιξη του Ανθρώπου και όχι μία οικονομικά και πνευματικά απολυταρχική.
Για να έλθουμε δε στο ζήτημα της οντολογικής νομιμότητας θέσπισης Νόμων και την δημιουργία Πολιτείας, σε αντίθεση με ότι πίστευαν οι Σοφιστές και ο Μαρξ περί κοινωνικών και λογικών νοητικών συμβάσεων ας περιγράψουμε τι λέει ο Αριστοτέλης σχετικά με το θέμα.
Για τον Αριστοτέλη οτιδήποτε είναι "φυσικόν", προέρχεται δηλαδή, ορίζεται και συμβαίνει από την Φύση (η οποία περιέχει μέσα της και την διέπει το εκ του Θεού προερχόμενον Είδος) είναι και οντολογικά νόμιμον.
" Πάντα του άγαθοΰ έφίεται " λέει ο Αριστοτέλης, δηλαδή η φύση και πάντα τα από αυτήν προερχόμενα όντα τείνουν εκ φυσικής παρορμήσεως προς το "αγαθόν", με την αρχαιοελληνική έννοια βέβαια του οντολογικά Τέλειου, Ορθού αλλά και Συμφέροντος. Ακόμα λέει για το "αγαθόν" με την παραπάνω περιγραφείσα έννοια, ότι "τέλος γὰρ γενέσεως καὶ κινήσεως πάσης τοῦτ' ἐστίν".
Δηλαδή και με βάση την Αριστοτελική φιλοσοφία η Φύση (και τα φυσικά φαινόμενα ως εκφάνσεις αυτής) περιέχει μέσα της ένα δυναμισμό ο οποίος είναι τελεολογικός και έχει ως σκοπό την παραγωγή του "αγαθού". Επί πλέον λέει ο Αριστοτέλης ότι ο άνθρωπος είναι φύσει κοινωνικόν, οικονομικόν, αλλά πρωτίστως Πολιτικόν ον. Δημιουργεί δηλαδή εκ φυσικής παρορμήσεως Πολιτεία, η οποία εξ΄ ορισμού είναι κοινότητα Ιδεών, πνευματικών απόψεων και θέσεων. Ο Άνθρωπος είναι εκ φυσικής συστάσεως νοήμον και έλ-λογον ον με ικανότητα κριτικής σκέψης, το οποίο βιώνει διαρκή ψυχοπνευματική εξέλιξη ατομικά και συλλογικά. Άρα ο σχηματισμός Πολιτείας, αφού επιτάσσεται από τη φύση είναι και οντολογικά νόμιμος και μάλιστα οδηγεί τον Άνθρωπο όπως ελέχθη, σε ψυχοπνευματική εξέλιξη και τελειοποίηση.
Οι δε Νόμοι θα πρέπει να ορίζονται παρατηρώντας και θεωρώντας την δυναμική της Φύσης και συμμορφώνοντας την με την ανθρώπινη φυσική υπόσταση που στον μεγαλύτερο βαθμό ακολουθεί την φυσική δυναμική. Απλά εν σχέσει με τα υπόλοιπα βιολογικά όντα ο Άνθρωπος δεν δρα μόνον μέσω φυσικού ενστίκτου (παρόρμησης), αλλά ως έλ-λογον (Νοήμον) ον έχει την ικανότητα να ρυθμίζει και να προσαρμόζει την συμπεριφορά του, πολλές φορές όμως δρώντας παρά φύσει.
Εν αντιθέσει τα υπόλοιπα ζώα αδυνατούν να δράσουν παρά φύσει. Ουσιαστικά η ελεύθερη βούληση είναι η αιτία πρόκλησης ατέλειας στον άνθρωπο σε περίπτωση μη σωστής χρήσης της.
Χριστιανικό παράδειγμα είναι η λεγόμενη "Πτώση" από τον Παράδεισο.
Ο όσον είναι όμως δυνατόν κριτικά έμπειρος άνθρωπος, καθώς και ο έχων γνώση (όσο γίνεται) επί παντός επιστητού (φιλοσοφία, φυσική, ιστορία, τέχνη...), δηλαδή το αρχαιοελληνικό ιδεώδες, σαφώς έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να προσεγγίσει περισσότερο την Αλήθεια και να πράξει το "πρέπον αγαθόν" (Ορθόν, Τέλειον,Συμφέρον).
Τελικά είναι πιθανόν το άγραφο Δίκαιο (οριζόμενο από τον Θεό) και φυσικό Δίκαιο (το οριζόμενο από την φύση στον άνθρωπο) να ταυτίζεται.
Το δε γραπτό Δίκαιο θα πρέπει να ορίζεται βάσει των δύο παραπάνω, αφού ανακαλυφθούν από την ανθρώπινη Αίσθηση και Νόηση, αλλά και από το ανθρώπινο Συναίσθημα ως μέσο αντίληψης της αισθαντικότητας των πραγμάτων, όπως π.χ της Αισθητικής Ομορφιάς, αλλά και την βίωση του συναισθήματος της Αγάπης ή του αισθήματος Δικαίου. Τα συναισθήματα αυτά εννοείται πως είναι έμφυτα τον Άνθρωπο, όπως και η Αίσθηση και η Νόηση.
Αυτή είναι κατά το πλείστον η αρχαιοελληνική πολιτική θεώρηση αλλά και αυτή του Χριστιανικού δόγματος μέσω της ανθρώπινης πνευματικής εκ-κλησίας, που παραπέμπει σημειολογικά στην εκκλησία του Δήμου (των Πολιτών).
Και οι δύο αυτές θεωρήσεις σέβονται το Ανθρώπινο Άτομο Ον και το λαμβάνουν υπ΄όψιν τους, μη εκμηδενίζοντας το εν σχέσει με το σύνολο, προορίζοντας το όμως να δρα με βάσει το κοινό συμφέρον (του συνόλου), καθιστώντας τον Άνθρωπο, Πολίτη όχι μόνον της Πόλης αλλά και του Σύμπαντος.
ΤΕΛΟΣ
Το δεύτερο μέρος Η κβαντική περιγραφή του κόσμου και η διαμάχη υλισμού και ιδεαλισμού - Β΄ Μέρος-Η Ιδεαλιστική Δυναμική
THE PERSISTENCE OF A FREE PHOTON
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου